جسم در اینجا در حالِ زوال است. زوال و پروسه‌ای که در حالِ نشان دادن این زوال است؛ موضوع‌هایی هستند که به یک اندازه، قابل بررسی‌اند.
زوالِ ماده به واسطه‌ی حضورش در محیط رخ می‌دهد، محیطی که مقابله‌ای در برابر این زوال نمی‌کند. به این ترتیب شکلی که آن را در نظر می‌گیریم؛ ایستا می‌شود و انتظار می‌کشد که تمام شود و چیزی از خودش باقی نگذارد، در اینجا ما همزمان می‌بینیم که این جسم در شکلی ویترینی، خودش را حفظ کرده است و حرکت ندارد.
زوال به واسطه‌ی حرکت رخ می‌دهد. اگر جلوی این حرکت گرفته شود، زوال می‌تواند اتفاق نیفتد، در عین حال ما به این حرکت وابسته‌ایم و بدون آن، سایر تعریف‌ها متوقف می‌شوند.
در اینجا واسطه‌ی ما و این حرکت، رسانه است. رسانه ما را در توهمی از حرکت می‌نشاند و خودش در مقامِ ناظر ادراکات ما را شکل می‌دهد (در حالی که از پیش توهمِ “در مقامِ ناظر بودن” را به ما داده است). به این ترتیب چیزی را برای ما باورپذیر می‌کند که ما در زندگی روزمر‌ه‌ی خود آن را به شکل دیگری می‌بینیم، این فرایند تا جایی ادامه پیدا می کند که ما همواره این توقف را به نشانه‌ی حرکت می‌پنداریم.
اما حرکت واسطه‌ی ما با چه چیزی است که در بودن و نبودنش، به زوال نزدیک می‌شویم؟ ما ماده‌ای بیش نیستیم و به این ترتیب از درون و بیرون به سمتِ زوال حرکت می‌کنیم. در این جا این ماده اختیاری از خود ندارد، اینجا افتاده است و منتظر است تا به پایان نزدیک شود. پایان این جسم که اینجا می‌بینیم و همزمان آغاز ماده‌ای دیگر. ماده‌ی جدیدی که به واسطه‌ی شکل خودش در مکان پراکنده می‌شود و محیط را می‌سازد و ما در این محیط خودمان را می‌یابیم و حرکت ادامه پیدا می کند. اینجا دیگر زوال از بین رفتن نیست، تبدیل شدن است، به واسطه‌ای که ما برایش تعیین نمی‌کنیم.
